Podatek od środków transportowych a przepisy o korekcie kosztów

Do podatku od środków transportowych nie mają zastosowania przepisy o korekcie kosztów. Przepisy te nie dotyczą bowiem zobowiązań wobec organów podatkowych.

1. Obowiązek w podatku od środków transportowych

Kwestie związane z opłacaniem podatku od środków transportowych reguluje ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 ze zm.). Wynika z niej, że opodatkowaniu podatkiem od środków transportowych podlegają:

samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony i poniżej 12 ton,
samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej równej lub wyższej niż 12 ton,
ciągniki siodłowe i balastowe przystosowane do używania łącznie z naczepą lub przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej zespołu pojazdów od 3,5 tony i poniżej 12 ton,
ciągniki siodłowe i balastowe przystosowane do używania łącznie z naczepą lub przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej zespołu pojazdów równej lub wyższej niż 12 ton,
przyczepy i naczepy, które łącznie z pojazdem silnikowym posiadają dopuszczalną masę całkowitą od 7 ton i poniżej 12 ton, z wyjątkiem związanych wyłącznie z działalnością rolniczą prowadzoną przez podatnika podatku rolnego,
przyczepy i naczepy, które łącznie z pojazdem silnikowym posiadają dopuszczalną masę całkowitą równą lub wyższą niż 12 ton, z wyjątkiem związanych wyłącznie z działalnością rolniczą prowadzoną przez podatnika podatku rolnego,
autobusy.

Obowiązek podatkowy w zakresie omawianego podatku ciąży m.in. na osobach fizycznych i osobach prawnych będących właścicielami środków transportowych. Generalnie podatnicy ci muszą w terminie do dnia 15 lutego składać deklaracje na podatek od środków transportowych za dany rok podatkowy (DT-1) oraz dokonać wpłaty tego podatku w dwóch ratach, proporcjonalnie do czasu trwania obowiązku podatkowego.

Zwróć uwagę!

Zasadniczo podatek od środków transportowych płatny jest w dwóch ratach w terminie do dnia 15 lutego i do dnia 15 września każdego roku.

2. Moment ujęcia podatku w kosztach podatkowych

Jeżeli przedsiębiorca wykorzystuje środki transportowe na potrzeby związane z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, wówczas opłacony od nich podatek może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Podatek od środków transportowych nie jest bowiem wyłączony z kosztów (tj. nie jest wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów zawartym w art. 23 ust. 1 updof i art. 16 ust. 1 updop). Stanowi on ogólny koszt prowadzenia działalności gospodarczej, który należy uznać za koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami. Tego rodzaju koszty, zarówno prowadzący księgi rachunkowe, jak i podatkową księgę przychodów i rozchodów, ujmują w kosztach uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

U podatników prowadzących księgi rachunkowe dniem poniesienia kosztu jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury lub rachunku, albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury lub rachunku (art. 22 ust. 5d updof i art. 15 ust. 4e updop). Tak więc u tej grupy podatników podatek od środków transportowych jest kosztem w dacie, w której zostanie on ujęty jako koszt w księgach.

Jeżeli zaś chodzi o podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, to u nich (bez względu na wybraną metodę jej prowadzenia) za dzień poniesienia kosztu uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu (art. 22 ust. 6b updof).

Dokumentem stanowiącym podstawę do ujęcia podatku od środków transportowych w kosztach uzyskania przychodów jest sporządzona przez podatnika deklaracja DT-1. Zatem w dacie jej wystawienia omawiany podatek należy wpisać do podatkowej księgi w kolumnie 13 "pozostałe wydatki".

Data zapłaty poszczególnych rat podatku od środków transportowych nie wpływa na datę ujęcia tego kosztu w księgach rachunkowych ani w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

3. Przepisy o korekcie kosztów nie mają zastosowania do podatku od środków transportowych

Od 1 stycznia 2013 r. na podatnikach, którzy zaliczyli do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikające z faktury, rachunku, umowy albo innego dokumentu, ciąży obowiązek zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie uregulowali wynikających z nich kwot w terminach oznaczonych w art. 24d ust. 1 i 2 updof i art. 15b ust. 1 i 2 updop. I tak, o niezapłacone kwoty wynikające z wymienionych dokumentów, podatnik zobowiązany jest zmniejszyć koszty w miesiącu, w którym upływa:

30 dni od daty upływu terminu płatności - jeżeli termin płatności nie przekracza 60 dni, bądź
90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów podatkowych - jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni.

Jeżeli po omawianym zmniejszeniu kosztów zobowiązanie zostanie uregulowane, to podatnik może je ponownie zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Literalne brzmienie powołanych przepisów może sugerować, że przepisy o korekcie kosztów mają zastosowanie do podatku od środków transportowych. W praktyce jednak w celu ustalenia czy wskazane uregulowania mają zastosowanie, konieczne jest uwzględnienie celu ich wprowadzenia. Cel ten wskazuje Ministerstwo Finansów w odpowiedzi z 27 marca 2013 r. na zapytanie naszego Wydawnictwa odnośnie zastosowania omawianych przepisów do wydatków na opłacenie podatku od nieruchomości (pisaliśmy o tym w Przeglądzie Podatku Dochodowego nr 8 z 2013 r. w artykule pt. "Przepisów o korekcie kosztów nie stosuje się do podatku od nieruchomości - wyjaśnienie Ministerstwa Finansów"). Z odpowiedzi tej wynika, że intencją wprowadzenia art. 24d updof i art. 15b updop było ograniczenie zatorów płatniczych, które występują w relacjach między kontrahentami, a nie objęcie tą regulacją płatności dokonywanych w relacjach podatnik - organ podatkowy. Oznacza to, że do podatku od środków transportowych, podobnie jak do podatku od nieruchomości, przepisy dotyczące korekty kosztów o niezapłacone kwoty nie mają zastosowania.