Umowa zlecenia z nierezydentem wykonującym zlecenie za granicą poza obowiązkiem podatkowym - wyrok WSA

Osiągane przez nierezydentów dochody (przychody) w wyniku realizacji umów zlecenia zawieranych z polskim podmiotem, a wykonywanych poza terytorium Polski, nie podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Tak wynika z wyroku WSA w Krakowie z 28 czerwca 2016 r., sygn. akt I SA/Kr 532/16 (orzeczenie nieprawomocne).

Spółka z o.o. wystąpiła o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty zagranicznym zleceniobiorcom wynagrodzenia. Zleceniodawcy nie mają miejsca zamieszkania w Polsce, a zlecone im prace będą wykonywali poza terytorium Polski. Spółka jest zdania, że dochody w wyniku realizacji tych umów zlecenia nie podlegają obowiązkowi podatkowemu w Polsce, gdyż podatnicy, którzy nie mają na terytorium Polski miejsca zamieszkania, zgodnie z art. 3 ust. 2a updof podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od tych dochodów, które osiągają na terytorium RP.

Organ podatkowy nie zgodził się ze spółką, uznając, że za dochody uzyskane na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej - uznaje się również dochody pochodzące od polskiego płatnika, wypłacone osobie, która umowę zlecenia wykonuje za granicą.

WSA stwierdził jednak, że rację przyznać należy stronie skarżącej. Błędne jest stanowisko organu, że za dochody uzyskane na terytorium RP uznaje się dochody pochodzące od polskiego płatnika wypłacane osobie, która umowę zlecenia wykonuje za granicą. Obowiązek podatkowy nierezydentów powiązany został ściśle z uzyskiwaniem dochodów (przychodów) na terytorium naszego kraju. Pod pojęciem "terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów" należy rozumieć miejsce, gdzie dokonują się czynności lub położone są nieruchomości (źródło), które generują dochód i są jego przyczyną sprawczą. Czynnością taką nie jest wypłata wynagrodzenia ani wykorzystanie efektów zrealizowanej umowy, nieistotna jest ponadto z tego punktu widzenia siedziba polskiego płatnika.

WSA wskazał, że obecnie prezentowane jest w orzecznictwie sądowym takie właśnie stanowisko (np. wyrok NSA z 4 marca 2015 r., sygn. akt II FSK 346/13 i wyrok WSA we Wrocławiu z 2 lutego 2016 r., sygn. akt I SA/Wr 1510/15).