A A A

Biuletyn Informacyjny dla Służb Ekonomiczno - Finansowych nr 28 (963) z dnia 1.10.2017

Forma certyfikatu rezydencji - zmiana interpretacji indywidualnej

Jeżeli zgodnie z prawem danego państwa, papierowa i elektroniczna forma certyfikatu rezydencji (wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika) mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa, to płatnik jest upoważniony do uznania takiego certyfikatu rezydencji, na potrzeby zaświadczenia o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych, w którejkolwiek z tych form.

(interpretacja indywidualna Szefa Krajowej Informacji Skarbowej z 26 czerwca 2017 r., nr DPP7.8221.33.2017.GFQV)

Czego dotyczył problem?

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności na rzecz kontrahentów zagranicznych (m.in. z tytułu należności licencyjnych), mogą być zobowiązane, jako płatnicy, do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat (tzw. podatku u źródła). Podatek ten może być pobierany według stawki przewidzianej w przepisach krajowych lub we właściwej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania. Niekiedy na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania może nie wystąpić obowiązek poboru podatku. Istotne znaczenie ma w tym przypadku uzyskanie od podatnika certyfikatu rezydencji.

Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji (zob. art. 26 ust. 1 ustawy o PDOP).

Certyfikat rezydencji to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych, wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika (zob. art. 4a pkt 12 ustawy o PDOP).

Ustawodawca nie określił formy certyfikatu rezydencji na potrzeby ustawy o PDOP (odniósł się jedynie do okresu jego ważności - zob. art. 26 ust. 1i-1l tej ustawy). W związku z tym podatnicy mają wątpliwości, jak taki certyfikat rezydencji ma wyglądać, tj. czy może mieć on postać elektroniczną, czy wyłącznie papierową.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 25 sierpnia 2016 r., nr ILPB3/4510-1-281/16-4/ŁM stwierdził, że elektroniczna forma certyfikatu rezydencji będzie wystarczająca dla celów udowodnienia miejsca siedziby podatnika tylko w sytuacji, gdy nie ma możliwości dostarczenia certyfikatu rezydencji w postaci oryginału papierowego dokumentu ze względu na fakt, że w praktyce w danym kraju ich wydawanie zostało zastąpione udostępnieniem dokumentu w wersji elektronicznej, dostępnej na oficjalnej stronie internetowej. Natomiast pozyskanie certyfikatu rezydencji w postaci elektronicznej, gdy jest również możliwe pozyskanie go w wersji papierowej, nie stanowi podstawy do zastosowania regulacji umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i zaniechania poboru podatku. Ze stanowiskiem tym nie zgodził się Szef Krajowej Informacji Skarbowej (Szef KIS), zmieniając z urzędu tę interpretację indywidualną.

Stanowisko Szefa KIS

Organ podatkowy wskazał, że ani przepisy ustawy o PDOP, ani Ordynacji podatkowej nie zawierają dodatkowych postanowień odnoszących się do formy, którą powinien posiadać certyfikat rezydencji. Oznacza to, że za certyfikat rezydencji należy uznać każdy dokument, który:

zawiera dane identyfikacyjne podmiotu (m.in. imię, nazwisko, nazwę, adres), datę wydania oraz ewentualnie okres, w którym obwiązuje certyfikat,
zaświadcza o miejscu siedziby dla celów podatkowych podmiotu w danym państwie,
wydany jest przez właściwy organ administracji podatkowej w danym państwie.

Certyfikat rezydencji musi potwierdzać fakt rezydencji podatkowej w dacie uzyskania dochodu.

Szef KIS, powołując się na art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej (w myśl którego dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone) stwierdził, że dokumentem urzędowym będzie taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ.

Według Szefa KIS, jeżeli zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej, obie formy są wydawane przez właściwy organ podatkowy danego państwa i mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa, to płatnik będzie upoważniony do uznania takiego certyfikatu rezydencji w którejkolwiek z tych form. Certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą dla płatnika do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Organ podatkowy zaznaczył jednocześnie, że kopia zaświadczenia o rezydencji podatkowej - np. pobrana ze strony internetowej kontrahenta - nie stanowi certyfikatu rezydencji na potrzeby ustawy o PDOP.

Podsumowując, Szef KIS stwierdził:

"(...) brak jest przesłanek do odmowy uznania za ważny certyfikatu rezydencji w formie elektronicznej, jeżeli w takiej formie zgodnie z prawem danego państwa certyfikat taki jest wydawany przez organy podatkowe. Fakt, że w danym państwie jednocześnie można uzyskać certyfikat w wersji papierowej, nie powoduje nieważności certyfikatu rezydencji wydanego przez właściwy organ w wersji elektronicznej. (...)"